بیشتر افراد جامع معتقدند چهره شهر بیشتر، از طریق گامزدن در فضای شهری احساس میشود.
یکی از تحولات اخیر در گرایشهای جدید شهرسازی جهان، توجه به حرکت «پیاده» و نیازهای آن بهعنوان یک موضوع فراموششده مهم شهری است. امروزه تاکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسائل مختلف آن و غفلت از ساماندهی و برنامهریزی برای حرکت پیاده، یکی از نقایص شهرسازی معاصر محسوب میشود.
نباید از این نکته غافل بود که حرکت پیاده، طبیعیترین، قدیمیترین و ضروریترین شکل جابهجایی انسان در محیط است و پیادهروی هنوز مهمترین امکان برای مشاهده مکانها، فعالیتها و احساس شور و تحرک زندگی و کشف ارزشها و جاذبههای نهفته در محیط است؛
از این رو در 2-3 دهه اخیر، در نتیجه اوجگیری و حادشدن مشکلات شهری مانند آلودگی محیط، دشواری رفتوآمد، ناامنی راهها، انحطاط مراکز تاریخی شهرها، افت کیفیت فضاهای شهری، افول ارزشهای بصری و... واکنش گستردهای علیه سلطه حرکت موتوری و کاهش تحرکات پیاده در جهان بهوجود آمده و قطعا به همین دلیل است که بازیابی و توسعه فضاهای پیاده به یکی از محورهای برنامهریزی و طراحی شهری بدل شده که از آن بهعنوان جنبش پیادهراهگستری یاد میشود.
جنبش گسترش فضاهای پیاده، نهتنها سیمای کالبدی شهرها را عوض کرده بلکه تغییرات نوینی در کیفیت زندگی شهری و رفتار اجتماعی و فرهنگ مردم به وجود آورده است. همچنین الگوها و روشهای جدیدی برای حل مسائل شهری ارائه داده که باعث تحولی عمیق در نظریهها و روشهای شهرسازی، بهویژه در عرصه ساماندهی فضاهای شهری شده است.
